Katerina Mistal: “Mapping Europe – Coastlines”

Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης σας προσκαλεί

 την Τρίτη 5 Ιουλίου , στις 8.30 μμ.

 στο Γενί Τζαμί (Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης),

για τα εγκαίνια μίας ξεχωριστής έκθεσης φωτογραφίας

της Σουηδού φωτογράφου Katerina Mistal

με τίτλο: “Χαρτογραφώντας την Ευρώπη - Ακτογραμμές”

“Mapping Europe – Coastlines”.

H έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης.

Γενί Τζαμί (Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο), Αρχαιολογικού Μουσείου 30, τηλ.: 2310 857 978

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη – Παρασκευή 10:00 – 18:00,

Σάββατο 11:00 – 15:00,

Κυριακή και Δευτέρα κλειστά

 Διάρκεια έως 30 Αυγούστου 2016.

 

Χαρτογραφώντας την Ευρώπη

Μία φωτογραφική περιπλάνηση στα όρια της Ευρώπης και της φωτογραφίας παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη, σε έναν ιστορικό τόπο, το Γενί (νέο) Τζαμί της Θεσσαλονίκης (πρώην Αρχαιολογικό Μουσείο).

Χαρτογραφώντας την Ευρώπη, πως, τι και γιατί;

Τι μπορεί να είναι η Ευρώπη αναρωτιέται κανείς εύκολα! Οι πόλεις της, τα ποτάμια ή μήπως τα ψηλά βουνά; Μήπως οι ιδέες; Εκεί που βρίσκεται η πρωτεύουσα, το κοινοβούλιο, η κεντρική της τράπεζα, τα οικονομικό κέντρο, μήπως εκεί που μένει η εξουσία της; Μήπως εκεί που εδρεύουν οι βιομηχανίες της/παραγωγοί πλούτου; Μήπως οι άνθρωποί της, γενικά; Απλά ερωτήματα στα οποία ο κάθε φωτογράφος απαντά με το δικό του τρόπο, τη δική του σοβαρότητα, τις δικές του ιδέες.

Πως φωτογραφίζουμε την Ευρώπη του σήμερα και γιατί;

Η φωτογράφος Katerina Mistal αποφάσισε να ασχοληθεί με το "είδος" φωτογραφίζοντας τα όρια της Ευρώπης, τις τελευταίες επιφάνειες στεριάς πριν τη θάλασσα. Το πραγματικό τέλος ή την αρχή της ηπείρου. Συμβολικό; Ίσως. Οι αμμουδιές της Λέσβου πχ είναι το τέλος της Ελλάδας, άντε και της Ευρώπης ή αντίθετα (για κάποιον που έρχεται από τη θάλασσα) το πρώτο χώμα;

Θα φωτογραφίσει την αέναη μάχη της άμμου με το κύμα, λίγο πριν η θάλασσα ή οι καταιγίδες καταπιούν και αυτές τις τελευταίες λουρίδες χώματος/θρυμματισμένης ύλης (μειώνοντας τις επιφάνειές της) ή αντίθετα, λίγο πριν το κύμα ξεβράσει κι άλλη άμμο, αυξάνοντας (εκτατικά) την επιφάνεια της γηραιάς ηπείρου μας.

Η φωτογραφία ως εργαλείο καταγραφής της υπάρχουσας πραγματικότητας, ως ντοκουμέντο μιας ακτογραμμής στην αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα.

Η φωτογράφος για να το καταφέρει αναγκάζεται να ταξιδεύει (με αρκετή προετοιμασία και οργάνωση) στα πέρατα, τις εσχατιές του αντικειμένου της. Διερευνά τα όρια της γηραιάς, από τα κανάρια νησιά στον Ατλαντικό, το βράχο του Γιβλαρτάρ, το νησί της Λαμπεντούζα που τόσο επίκαιρο είναι στις μέρες μας με τις καραβιές προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, που φτάνουν ή δε φτάνουν σε αυτό, την Κρήτη, τη Γροιλανδία, τα όρια προς βορά ή τις αμμούδες της Πολωνίας στη Βαλτική.

Τα όρια του χάρτη, όμως, πρέπει να είναι μόνο περιφερειακά ή ενδέχεται και εσωτερικά του εξωτερικού αυτού δακτυλίου; Τέσσερα χρόνια πριν την Ειδομένη, η φωτογράφος προβλέπει/αποκρίνεται ναι, τα όρια μπορεί να είναι και εντός της φυσικής περιμέτρου και εντάσσει στο "αποκαλυπτικό" της έργο και τη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα των προσφύγων, φωτογραφίζοντας την παραλία της Περαίας με κρυφό νοητό υπόβαθρο τον Όλυμπο (το βουνό των θεών) και θέα προς τα παλαιά οχυρά και πολυβολεία του Αγγελοχωρίου ή μήπως τον φάρο του, που μέρα μεσημέρι μοιάζει να μην φωτίζει πια για κανέναν;

Να λοιπόν το επιφαινόμενο, η φωτογραφία ως βέλος κατάδειξης μιας πιθανώς προαιρετικής πορείας, ως μαρκαδόρος υπογράμμισης για το όριο, το μεταίχμιο, το εδώ και το εκεί, το τοπίο, τη θάλασσα, τον ορίζοντα, τον ουρανό, με ότι μπορεί να φέρνει αναγωγικά αυτό στον καθένα μας.

Μα τι είναι αυτή η σειρά που ακολουθεί τη διαχωριστική ανάμεσά τους γραμμή; Μία σειρά ανθρωπάκια; Ναι, μία σειρά νέων ανθρώπων, κάποιων με στολή, σα να ανήκουν σε ένα ευρύτερο σύνολο, σε μία ομάδα ίσως;

Η Μιστάλ δε φωτογραφίζει στο σύνορο μοναχικούς ανθρώπους που να κοιτούν είτε προς τον εαυτό τους είτε προς το βάθος του ορίζοντα, σχεδιάζοντας ταξίδια και άλλου είδους καταστάσεις φυγής, δε φωτογραφίζει ανταριασμένα ή ήρεμα δειλινά, για αισθητικής απόλαυσης φωτογραφίες, δε φωτογραφίζει ερωτευμένα ζευγαράκια στον άχρονο τόπο τους, δε φωτογραφίζει τους εργάτες καθαριότητας της παραλίας ή τις δράσεις των οικολόγων, ούτε καν παιδάκια να βιώνουν με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο την ελευθερία ενός παιχνιδιού στη φύση.

Φωτογραφίζει μόνο ομάδες μαθητών και μάλιστα μαθητών που ανήκουν στη χορωδία ενός σχολείου του τόπου. Φωτογραφίζει, εν ολίγης, μελλοντικά πιθανώς άτομα μιας όχι και τόσο μακρινής από το σήμερα εποχής, που έχουν, όμως, βιώσει από νεαρή ηλικία τη χαρά του να ανήκεις δημιουργικά κάπου, να βρίσκεσαι με ανθρώπους της ηλικίας σου, να συνδημιουργείς με αυτούς, προσφέροντας, στο ευρύτερο σύνολο της περιορισμένης έστω κοινωνίας του τόπου διαμονής, την τέχνη σου, την απόλαυση της τέχνης σου, αυτού που εσύ σαν μέρος ενός συνόλου, ούτε προεξέχων, ούτε αφανής, παράγεις, με άπειρες πρόβες, με ώρες εργασίας που ποτέ δε φαίνονται σε όποιον δε γνωρίζει ή δε βάζει τον εαυτό του να το σκεφτεί.

Μήπως τότε αυτή η φωτογραφία δεν είναι φωτογραφία τοπίου, αλλά φωτογραφία ομαδικού πορτρέτου;

Τα μοντέλα της γνωρίζοντας από την πειθαρχία που απαιτεί η τέχνη μέχρι να καταφέρει να μετατραπεί σε υπέρβαση, ακολουθούν με προσοχή τις σκηνοθετικές και άλλες οδηγίες, πχ για την πόζα ή τη θέση τους στο τοπίο κτλ, που τους υποδεικνύει η σκηνοθέτης/φωτογράφος με τη ντουντούκα της, κάπου ψηλά ανεβασμένη (οι θεσσαλονικείς ας θυμηθούνε εδώ τον Γιάννη Κυριακίδη και τη σκάλα του) για το πληρέστερο κάδρο της. (Η σκηνοθετημένη Φωτογραφία)

Φυσικά, για τον προσεκτικό παρατηρητή των φωτογραφιών, δε διαφεύγει της προσοχής το γεγονός πως σε όλες τις εικόνες, τα μέλη των νεανικών αυτών κοινοτήτων, σε όλους μα σε όλους τους τόπους, κοιτούν προς τα εμάς και ταυτόχρονα δεν κοιτούν προς τη θάλασσα. Γιατί;

Θα ήθελα από τους θεατές της έκθεσης απόψεις.

Γιατί πχ η φωτογράφος από το ίδιο σημείο δεν τοποθετεί τα μοντέλα της να κοιτούν προς το πέλαγος, προς τον ορίζοντα; Τι θα σήμαινε αυτό;

Γιατί η φωτογράφος, ως άλλη αναδυόμενη Αφροδίτη, δεν στέκεται στη θάλασσα και τα μοντέλα της να κοιτούν προς αυτήν; Τι θα σήμαινε να την παρατηρούν με έναν τέτοιο τρόπο;

Γιατί η φωτογράφος από τη θάλασσα δε φωτογραφίζει ανθρώπινες φιγούρες που αποστρέφοντας τα μάτια από το θαύμα της, θα κοίταγαν προς την ενδοχώρα;

Γιατί δε στέκεται στο σημείο που το νερό βρέχει τη στεριά κτλ, κτλ;

Γιατί καμία φωτογραφία δε μπορεί να είναι τυχαία;

Σε τελική ανάλυση τι χαρτογραφεί η δημιουργός;

Τελικά τι είδους φωτογραφία κάνει η Katerina Mistal;

Τοπίου, ομαδικού πορτρέτου, μίνιμαλ, εννοιολογική;

Καρκατσέλης Βασίλης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

 

Κατερίνα Mistal (Σύντομο Βιογραφικό)

http://www.katerinamistal.com/

Με έδρα τη Στοκχόλμη, εικαστικός, η Κατερίνα Mistal λειτουργεί με εγκαταστάσεις, φωτογραφία και βίντεο.

Είναι καλλιτεχνικά εκπαιδευμένη στη Στοκχόλμη, την Πράγα και τη Νέα Υόρκη και έχει εκθέσει σε διάφορες τοποθεσίες στην Ευρώπη.
Ενδιαφέρεται για παραστάσεις του τοπίου και έχει ήδη πειραματιστεί με το άγνωστο τοπίο (στη σειρά «ο φόβος του τοπίου» στη Gallery Hippolyte, στο Ελσίνκι, το 2004, και τη σειρά «περιθώρια» στην 7η Μπιενάλε Φωτογραφίας του Πόζναν, Πολωνία, το 2011.
Έχει εξερευνήσει το θέμα των «άγνωστων τοποθεσιών και καταστάσεων» με φωτογραφικής βάσης εγκαταστάσεις, όπως με την εγκατάσταση «Avspärrat / Cordoned-off» στο EskilstunaArtMuseum, το 2008-09, την εγκατάσταση «Ταραχές» (Για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου) στην Πολύχνη Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του «Φωτογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» (με θέμα Τόπος), το 2010 και στο Nordichouse, Is για το ReykjavikArtsFestival, το 2009.

Στο πλαίσιο ενός project του RUCA στη Στοκχόλμη, δούλεψε για τις “ Άτυπες πόλεις».
Για το έργο της «Όρια» εργάστηκε με τα παιδιά του St. PeterClaverPrimaryschool, στο Soweto της Νότιας Αφρικής.

Στο ÅlandArtMuseum, το 2011, παρουσίασε το πρώτο μέρος της εν εξελίξει εργασία της «χαρτογραφώντας τα όρια της Ευρώπης».

Πιο πρόσφατα, στο PhotoIreland Festival, στο Δουβλίνο, στο πλάισιο του «exploringthetheme: ‘Migrations: Diaspora & CulturalIdentity’» παρουσίασε το δεύτερο μέρος της εν εξελίξει εργασίας της «MappingEurope».

Μεταξύ άλλων τα έργα της εκτίθενται στο ElizabethA. SacklerCenterforFeministArt, στο BrooklynMuseum, στο EskilstunaArtMuseum και στο the ÅlandArtMuseum.

Εκτός των παραπάνω το έργο της Mistal έχει παρουσιαστεί στο FotografinsHus, στη Στοκχόλμη, στο Μουσείο Τέχνης Eskilstuna και στην Hippolyte γκαλερί στο Ελσίνκι, καθώς και σε διεθνείς ομαδικές εκθέσεις, όπως στο PhotographyFestivalBeloHorizonte, της Βραζιλίας, στο BacklightPhotoFestival στο Tampere της Φιλανδίας, στη PhotoBiennale του Πόζναν της Πολωνίας, την Fotonoviembre στην Τενερίφη, την Photoireland στο Δουβλίνο και στο Φωτογραφικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης το !997 (Isviolencetobeseen?).

Το 2014 η Κατερίνα Mistal βραβεύτηκε ως καλλιτέχνης-in-residency του Ιδρύματος της Hasselblad με διαμονή στη AxelMunthe’sVillaSanMicheleστο Κάπρι της Ιταλίας.

Εκπαίδευση

RUCA, KKH / KungligaKonsthögskolan, Stockholm, 220p

SVA / School of Visual Arts, New York 20p

Anders Beckmans Reklamskola, Stockholm 40p

Stockholms Universitet / konstvetenskap 20p

AVU / Akademie vytvarnych umeni, Prag 40p

Εκθέσεις, μετά το 2000

2012 Galleri Aniara, Sollentuna, SE

2010-2011 Ålands Konstmuseum, Mariehamn, Fi

2010 Fotografi Centrum, Örebro

2009 Municipal Gallery Arsenal, Poznan, Pl

2009 Photographic Centre Raseborg, Karjaa, Fi

2009 Photographic Centre Peri, Åbo, Fi

2009 Photographic Centre, Lappeenranta, Fi

2008 Eskilstuna Art museum, Eskilstuna