22/3-31/3Μεγάλη ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: «Ροπές και εκδοχές», στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 10 χρόνια του ΦΚΘ, στον εκθεσιακό χώρο της ΔΕΠΚΑ του Δήμου Σερρών. Στα εγκαίνεια ακούστηκε η για την έκθεση γραμμένη μουσική σύνθεση «Ελεγεία» του Λευτέρη Πασιά.
Στην έκθεση συμμετέχουν μέλη του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ εκπροσωπούνται και οι τρεις γενιές φωτογράφων της ομάδας. Φωτογράφοι από τα πρώτα χρόνια δράσης και διδασκαλίας, των «χρόνων της Τριανδρίας». Φωτογράφοι που εντάχθηκαν στην ομάδα την εποχή που το ΦΚΘ λειτουργούσε στο τριώροφο της οδού Μενελάου με τις κινηματογραφικές, πολυμορφικές και χαοτικές ομάδες σε πλήρη δράση και η τελευταία φουρνιά, οι νεώτεροι, φωτογράφοι που γνώρισαν την ομάδα στο νέο της «θερμοκήπιο» της οδού Μητσαίων
Συμμετέχουν:
Παγίδης Δημήτρης, Καρκατσέλης Βασίλης, Λιαπόπουλος Αργύρης, Δαγτζίδης Σταύρος, Πασβάντης Κώστας, Μουρατίδης Ευθύμης, Αναστασιάδης Γιώργος, Παπαχαραλάμπους Γιώργος, Γούλα Ισμήνη, Ράπτης Θανάσης, Αναστασιάδης Δημήτρης.
Ο Ηρακλής Παπαιωάννου γράφει για την έκθεση:
«Η έκθεση παρουσιάζει ένα μικρό απόσπασμα των φωτογραφικών εργασιών της πρόσφατης δράσης του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που συμπλήρωσε φέτος 10 χρόνια λειτουργίας. Η ανθολογία αυτή τεκμηριώνει σε κάποιο βαθμό και το εύρος των καλλιτεχνικών ενδιαφερόντων των μελών του Κέντρου, που κυμαίνεται από την κλασσική φωτογραφική φόρμα μέχρι πιο πειραματικές προσεγγίσεις της φωτογραφικής γλώσσας.»
«Το 1984 στην Πάνω Πόλη Θεσσαλονίκης ιδρύεται μια ομάδα που θα σημαδέψει ανεξίτηλα την πορεία της Σύγχρονης Ελληνικής Φωτογραφίας, τουλάχιστον στο μερίδιο που αντιστοιχεί στην συμπρωτεύουσα.
Σε μια εποχή που στην Ελλάδα η φωτογραφία αναγνωρίζεται (από επαϊοντες , εμπόρους και κοινό) να διαθέτει στο οπλοστάσιό της σχεδόν μόνο καταγραφικές αποδεικτικές και ψευδοκαλλιτεχνίζουσες δυνατότητες, η ομάδα αυτή διδάσκει (σε εαυτούς και κοινό) τη φωτογραφία σαν μια των εικαστικών τεχνών, σαν αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονης τέχνης και συστήνει στο κοινό της τους σημαντικότερους ευρωπαίους φωτογράφους της εποχής.
Με μια σχολή εναλλακτικής φωτογραφικής εκπαίδευσης, συγκεντρώνει γύρω της φωτογράφους που εργάζονται πειραματικά και με πείσμα προς όλες τις κατευθύνσεις του μέσου. Χωρίς υποχρεώσεις αντιγραφής στερεοτύπων ενίοτε και κόντρα σε αυτά- άρα και σε ένα πνεύμα απόλυτης ελευθερίας, η δημιουργικότητα του κάθε φωτογράφου απογειώνεται. Τα έργα κάποιων από αυτές τις πρόσφατες πτήσεις συγκεντρώνει αυτή η έκθεση. Ξεχωριστές ματιές και προσεγγίσεις του τριγύρω μας πραγματικού κόσμου σε ένα χρόνο υποκειμενικό. Περιπλανήσεις στη ροή του χρόνου μέσω εικόνων που φιλοδοξούν να οδηγήσουν το θεατή τους στην αριστοτελική μέθεξη. Πολύπλευρες πτυχώσεις μιας τεράστιας και απροσδόκητης σύνθεσης γεμάτης από εκπλήξεις, παρεκκλίσεις, σιγουριές και νοηματικούς κώδικες με πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες, που ευελπιστούν για μια καινούργια και δημιουργική σύνθεση. Ανήσυχες προσωπικές διεισδύσεις, που συναντιούνται στην ίδια έκθεση προς μεταστροφή της αντιληπτικής επικοινωνίας κοινού και δημιουργών. Υψηλή αισθητική για διαφορετικά περιεχόμενα. Το συναμφότερον του Κωστή Μοσκώφ σε όλο του το μεγαλείο».
Δημήτρης Φλώρος
Διάρκεια έκθεσης: 2-20 Μαίου 2006
Χορηγός επικοινωνίας
Περισσότερες πληροφορίες:
ΡΑΠΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
6973221887 2310942703
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον Ευθύμη Μουρατίδη
«μετα πορτραίτα»
Μία θεματογραφία που έχει απασχολήσει για αρκετό χρόνο τον Ευθύμη Μουρατίδη είναι οι αφίσες, μεγάλες και μικρές και τα ίχνη τους στους δημόσιους και αστικούς χώρους των μεγάλων πόλεων.
Ο φωτογράφος εξερευνά την άναρχη και εικαστικά περίπλοκη γλώσσα των αφισών, όπου οι ανώνυμες επεμβάσεις και βιαστικές χειρονομίες, επικαλύπτουν και αποκαλύπτουν, δίνοντας άλλο νόημα σε μια καινούρια εικόνα.
Οι παράδοξες εικόνες πορτραίτα διαθέτουν ένα ιδιαίτερα σύντομο βίο, καθώς η μορφή τους μεταλλάσσεται γρήγορα και απρόσμενα.
Ο φωτογραφικός φακός αιχμαλωτίζει μια μικρή μόνο στιγμή, μιας πορείας σε διαρκή εξέλιξη.
Ο καλλιτέχνης δημιουργεί τις δικές του εικόνες, κατορθώνοντας να βγάλει μέσα από την συνεχή φθορά και εναλλαγή εικόνων, φωτογραφίες που μπορούν να σταθούν και να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης.
Σ.Α.
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον Γιώργο Αναστασιάδη
Ο κόσμος αλλάζει
Το φανταστικό μετουσιώνεται σε πραγματικό! Η πρώτη επαφή με τον κόσμο προσδιορίζει την έναρξη της αρχής.
Η κίνηση, η στάση, η θέση, η αφή και η επαφή προσδιορίζει την αρχή και τη συνέχεια.
Έντονος είναι ο συμβολισμός του χρώματος και της εικόνας!
Η αγνότητα της μορφής συμβάλλει στο μυστήριο που καταγράφεται μέσα από τη σύνθεση των στιγμών στο ρευστό χρόνο. Η μια στιγμή διεισδύει στην άλλη με τρόπο μοναδικό, αναδεικνύοντας και αποκαλύπτοντας την αθέατη πλευρά του μυστηρίου
Οι συνειρμοί που δημιουργούνται παραπέμπουν σε προσωπικά βιώματα του θεατή, που με τη σειρά του συνομιλεί με το θέμα και γίνεται ο ίδιος δημιουργός!
Γ.Α.
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον Θανάση Ράπτη
ΦΩΤΟΧΑΡΑΚΤΙΚΑ
Το κείμενο στη φωτογραφία μπορεί να παίξει επεξηγηματικό ρόλο ή μπορεί να αποτελεί μέρος του όλου έργου, προσθέτοντας επί πλέον ένα ή περισσότερα εννοιολογικά επίπεδα σ΄ αυτή. Αν το κείμενο είναι απόσπασμα από ποιητικό έργο, τότε είναι φανερό ότι οι εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό του θεατή, που «διαβάζοντας» τη φωτογραφία διαβάζει και το ποίημα, είναι πολλές φορές πολλαπλάσιες από την άμεσα ορατή εικόνα. Πολλές φορές μάλιστα κινδυνεύει η φωτογραφία να υποβιβαστεί σε απλό background σκηνικό για τη λειτουργία του ποιήματος. Σ΄ αυτή την περίπτωση η πολύ ξεχωριστή φόρμα της φωτογραφίας μπορεί να λειτουργήσει εξισορροπητικά.
Για τη δημιουργία των έργων χρησιμοποιήθηκαν εικόνες από συναυλία που έδωσε ο Philip Glass το 1997 στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες είναι στίχοι διαφόρων ποιητών (Octavio Paz, Laurie Anderson, Suzanne Vega, Leonard Cohen, David Byrne, Raymond Levesque), που μελοποίησε κατά καιρούς ο Philip Glass.
Οι φωτογραφίες τυπώθηκαν με τη μέθοδο της φωτοχαρακτικής (περισσότερο γνωστής ως photogravure), τεχνική που επινοήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, για να γίνει δυνατή η αναπαραγωγή έργων τέχνης σε πολλαπλά αντίτυπα.
Θ.Ρ.
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον Δημήτρη Αναστασιάδη
«ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ»
Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται αποτελούν σύμπτυξη μιας προσπάθειας να αποδοθεί με φωτογραφικό τρόπο, το «προφητικό» αρχιτεκτονικό σχέδιο του Jeremy Beneham (1791).(Για βοήθημα φέρτε στο μυαλό σας το πανοπτικό κτίριο-τέρας της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστήμιου, που βρίσκεται στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης, απέναντι από την φοιτητική λέσχη). Πρόκειται για κτίριο εγκλεισμού και απολύτου ελέγχου.
Αυτό όμως που με απασχόλησε περισσότερο, είναι η διάχυση αυτή της «φιλοσοφίας» του πανοπτισμού σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα, σε κάθε έκφρασή του και η τάση του να επικρατήσει πλέον σαν γενικευμένο μοντέλο σε όλο τον πλανήτη.
Δ.Α.
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον B.Καρκατσέλη
ΔΙΠΟΛΑ
Αυτή τη φορά (ο φωτογράφος) δεν κόβει τις φωτογραφίες του σε κομμάτια, για να τις ανασυνθέσει στο εργαστήριο και να τις παρουσιάσει στον τοίχο σαν ένα νέο όλον, αλλά τοποθετεί δίπλα-δίπλα δύο ξεχωριστά έργα, που στο ίδιο πλαίσιο θα δημιουργήσουν ένα ενιαίο νέο. Δύο φωτογραφίες από άλλους τόπους και άλλους χρόνους, που προτείνονται να εξεταστούν σαν μία. Αντί να τεμαχίσει τη φωτογραφημένη πραγματικότητα, τεμαχίζει την ίδια την πραγματικότητα σε ελάχιστα τμήματα πολύ μακράν της τεκμηρίωσης. Με την παλαιάς τεχνολογίας χειροκίνητη μηχανή του, πλησιάζει τόσο το θέμα του -ενάντια σε όλους τους νόμους της αγοράς- ώστε να αφήνει απ΄ έξω όλα τα κατά περίσταση περιττά. Δε σκηνοθετεί ποτέ το θέμα του προκειμένου να εκμαιεύσει την απαραίτητη συσσώρευση. Όλες οι καταστάσεις που φωτογραφίζει, όλα του τα τόσο ετερόκλητα θέματα είναι ευρεθέντα, όπως λέει κατά τη διάρκεια των ατελείωτων πηγαινέλα στο χαοτικό περιβάλλον της σύγχρονης μεγαλούπολης.
Ε. ΑΥΛΙΔΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ για ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΑΓΤΖΙΔΗ
«ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ ΤΟΠΙΑ»
Όταν ξεκίνησα τα «Βιομηχανικά Τοπία» την εποχή της αποβιομηχάνισης στο νομό Θεσσαλονίκης, είχα στο μυαλό μου κάτι ανθρωποκεντρικό. Γρήγορα όμως στράφηκα στους χώρους, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τον άνθρωπο που δουλεύει τις μηχανές.
Τεράστιοι χώροι, μέσα και γύρω από τη Θεσσαλονίκη, με ή χωρίς ήχους, χρώματα ή όχι, μηχανήματα λαδωμένα ή σκουριασμένα και σκονισμένα, ανάσες και ιδρώτα, με σοβάδες πεσμένους, υγρασία, όλα έδειχναν ένα πράγμα: την ανθρώπινη παρουσία-απουσία.
Δ.Σ.
Κειμενο για τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΓΙΔΗ
«
όταν το αντικείμενο επαναστατεί
»
Στην έκθεση αυτή ο φωτογράφος, σε μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών, μας παρουσιάζει με έναν άκρως πρωτότυπο τρόπο αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Οι φωτογραφίες δεν αποτελούν ντοκουμέντο απεικόνισης, αλλά φορέα της χρήσης αυτών των αντικειμένων, με τον ίδιο τρόπο που το άψυχο σώμα στο νεκροτομείο φέρει όλα τα στοιχεία των μέσων και των αιτιάσεων που προκάλεσαν το θάνατο του.
Τα φωτογραφημένα σε συνθήκες στούντιο αντικείμενα επαναστατούν απέναντι στην πράξη φωτογράφησης τους και «επιτίθενται» στη φωτογραφία που προέκυψε με τρόπο μοναδικό, με τον τρόπο που εκείνα ξέρουν να αντιδρούν, έτσι όπως φτιάχτηκαν να λειτουργούν (ο προγραμματισμός τους σαν εκδίκηση στην αισθητική μας;)
Το ψαλίδι κόβει την εικόνα του, ο αναπτήρας καίει το είδωλο του και το πινέλο βουτηγμένο στη μπόγια καταφέρνει να βάψει το φωτογραφικό χαρτί που το απεικονίζει.
Πρόκειται για μια έκθεση «μετά-φωτογραφίας» (η φωτογραφία δεν σταματά τον χρόνο αλλά τον περιέχει), στην οποία τα ξανά-ζωντανεμένα αντικείμενα καταφέρνουν να αποδείξουν πως κανένα τέλος δεν μπορεί να είναι οριστικό.
Β.Κ.
ΚΕΙΜΕΝΟ για τον Γ.Παπαχαραλαμπους
Το βλέμμα μένει καθηλωμένο πάνω στα μαρμάρινα θραύσματα, μεγεθύνοντας απροσδόκητα «ασήμαντες» λεπτομέρειες. Τρίγωνα και ορθογώνια, οριζόντιες και κάθετες και τα κομμάτια ενός αρχαίου δρόμου, που ράγισε κάτω από τα περαστικά βήματα και τον αδυσώπητο χρόνο. Η Γεωμετρία, όμως, είναι πιο δυνατή από το Χρόνο, αφού μέσα από τη διάσπαση θριαμβεύει η ενότητα: τα πέτρινα αυτά παζλ διαλύονται και ανασυντίθενται αενάως μπροστά στα μάτια μας, ανασυνθέτοντας ξανά το χώρο και το επίπεδο που «αρχικά τοποθετήθηκαν».
ΌλγαΚαραμητοπούλου
ΚΕΙΜΕΝΟ για την Ισμήνη Γούλα
(Tribute to Mr. Saudek)
Στον χώρο της φωτογραφίας, όπως και στον έρωτα, όλα επιτρέπονται!
Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις ...έχεις την διάθεση να φωτογραφήσεις ένα δημόσιο κτίριο, να χρησιμοποιήσεις διφορούμενα μέσα ,να υπέρ-πληρώσεις τα μοντέλα σου ή να μην τα πληρώσεις καθόλου, μπορείς να πλησιάσεις πολύ τα αγαπημένα σου αντικείμενα ,να εμφανίσεις τα φιλμ σου στο ποτάμι ,σε ζεστή σούπα ,μπορείς να τρέχεις μεθυσμένος και γυμνός στο studio σου ,να χρησιμοποιήσεις όλους τους τύπους των φωτογραφικών μηχανών ,παλιά χαρτιά ,ληγμένα φιλμ ,κακό φωτισμό να χάσεις τους καλούς σου τρόπους ,ελπίδες, όνειρα-να τα ξανακερδίσεις, μπορείς να ρίξεις έναν υπνάκο κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης ,να πετάξεις το τρίποδο σου από το παράθυρο, να ξεχάσεις την μηχανή σου στη βροχή ,στην εθνική
ή οτιδήποτε άλλο θέλεις ; όμως υπάρχουν δυο πράγματα που πρέπει να αποφύγεις: δεν επιτρέπεται το ψέμα και δεν πρέπει να είσαι βαρετός .
Ο Jan Saudek υπήρξε η αφορμή να ασχοληθώ με τη φωτογραφία με το φωτογραφικό έργο που παρήγαγε και τη στάση ζωής του .
Του αφιερώνω αυτές τις φωτογραφίες.
Υ.Γ:Ο Jan Saudek είναι Τσέχος φωτογράφος ,γεννημένος στην Πράγα το 1935.
