Έκθεση εφήμερης τέχνης
Σάββατο 23 Αυγούστου για το μεγάλο πανηγύρι στο «Καταφύγιο» του ΣΕΛΙΟΥ/θέση Πριόνια.
(Πρόκειται για την ημέρα της μεγάλης τοπικής εορτής των 9μερων της Παναγίας, την 23 Αυγούστου)
«ΣΕΛΙ: Φωτογραφικές εγκαταστάσεις στο χώρο»
Στην έκθεση, παρουσιάζονται έργα τα οποία δημιουργήθηκαν στον ίδιο τόπο και την ευρύτερη περιοχή. Με τις εικόνες της (η έκθεση) ζωντανεύει δημιουργικά τη συμμετοχή των ανθρώπων στη γιορτή του τόπου, μία γιορτή σημείο σύνδεσης της παράδοσης με την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για επαφή, επικοινωνία, κοινή (κοινωνική) συνύπαρξη και γιορτή.
Πρόκειται για φωτογραφίες ενός δημόσιου γεγονότος, που βίωσε μία ευρύτερη κοινωνική ομάδα. Μία κοινωνία που δε θέλει να ξεχάσει, δεν επιθυμεί να μεταβληθεί σε “μουσειακή” και για τούτο διατηρεί το δικαίωμα στη ζωντάνια της, στον εμπλουτισμό και την εξέλιξη των όσων πράττει. Η δύναμη της φωτογραφίας είναι μοναδική. Όλοι είναι και πάλι παρόνυες και συμμετέχουν ξανά στη γιορτή. Η ζωή, μέσω αυτής, αντιστέκεται στην όποια μελαγχολία ενδέχεται να επιφέρει η φθορά του ρέοντος χρόνου. Με τη μοναδική δύναμη της φωτογραφίας τίποτε δε χάνεται στο αμφίσημο κάποτε, κανένα τώρα δε στέκει στέκει μετέωρο, δίχως ρίζες, δίχως παρελθόν, δίχως να εκλαμβάνεται σαν τμήμα της εντροπίας του διανύσματος της συνέχειας.
Η δημιουργική χρησιμοποίηση του φωτογραφικού μέσου, με τη μορφή μιας εφήμερης καλλιτεχνικής παρέμβασης, που εντάσσει διαφορετικά είδη φωτογραφίας με διαφορετικούς τρόπους και φόρμες στο άμεσο περιβάλλον της γιορτής, ζωντανεύει τα γεγονότα, ψηλαφεί τη μνήμη των σημερινών παρόντων, ελπίζοντας να δημιουργήσει με τη ζωντάνια της διαδραστικά νέες εικόνες, ικανές να προστεθούν στο άλμπουμ της κοινής μας πορείας.
Οι φωτογραφίες, που μόνο για αναμνηστικές δε δημιουργήθηκαν, βεβαιώνουν πως στο συγκεκριμένο ελάχιστο τόπο κάτι πραγματικά “σημαντικό” συνέβη, με/από γνωστούς και αγνώστους που φτάσανε “εδώ”, στην καρδιά του Καλοκαιριού, ψηλά στο βουνό, μέσα στο προστατευμένο δάσος, με αφορμή μία χριστιανική εορτή.
Η έκθεση αποτελεί μία ακόμη απόπειρα επανένταξης του ρέοντος παρελθόντος χρόνου στη διαμόρφωση του παρόντος για μία προς το μέλλον (που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη) ισχυρότερη πορεία.
Το ερέθισμα σαν ερέθισμα για νέα ερεθίσματα. Και προς την παραγωγή κοινωνικής συνοχής και προς την ίδια την εξέλιξη της φωτογραφίας.
Στο πυρήνα της εφήμερης αυτής έκθεσης ας διαβλέπεται ένας διττός χαρακτήρας. Η ανάγκη της φωτογραφίας να λειτουργήσει, με υλική μορφή, μακριά από την άυλη παρουσία της στις οθόνες του υπολογιστή και του κυβερνοχώρου, αλλά και η ανάγκη (της κάθε τέχνης) να συναντήσει το κοινό της και εκτός του «κλειστού συνηθισμένου» εκθεσιακού χώρου, εκεί όπου αν και το έργο αναδεικνύεται προς ανάγνωση με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο, απέχει από την εικονιζόμενη πραγματική ζωή, που πάντα θα βρίσκεται κάπου αλλού, αν και η φωτογραφική ενασχόληση και δράση (νοητική και υλική), η παρουσία (φυσική ή εκθεσιακή) θα είναι πάντα, ούτως ή άλλως, «πραγματική» ζωή (έστω μια μικρή φετούλα της).
Στην έκθεση συμμετέχουν οι :Αθανάσιος Αθανασιάδης, Ανδρέας Βενιανάκης, Λάζαρος Γεωργιάδης, Δημήτρης Δεσποινούδης, Βασίλης Καρκατσέλης, Καίτη Παπαναούμ, Αλέκα Τσιρώνη και Γιάννης Χαυλίδης.
Η έκθεση είναι μία παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (www.fkth.gr).
Με την υποστήριξη των τοπικών φορέων.
Οργάνωση: Γκαλερί Παπατζίκου – Βέροια, Διεύθυνση, Αγ. Αντωνίου 26, 59100. e-mail: gallerypapatzikou@gmail.com
Για περισσότερες πληροφορίες στο τηλ. 6972913970
Για τo «Εφήμερη Τέχνη»
Εδώ χρησιμοποιείται με την έννοια της ΕΚΘΕΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, στη λειτουργία της σε κάτι το παροδικό, σε κάτι που κρατάει ελάχιστα και μοιάζει να μην αξίζει τον κόπο για την ταλαιπωρία και τα έξοδα που απαιτεί η όλη προσπάθεια,
σε κάτι πέρα από τα δεδομένα μιας ορθολογικής (σε στυλ γκαλερί) παρουσίασης έργων,
σε κάτι που προσπαθεί να δει με άλλο μάτι το όμορφο έργο (για τα εμπορικά κριτήρια) και την σταθερότητά του στο χρόνο (διάρκεια της επένδυσης του αγοραστή),
σε κάτι που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη σχέση έργου – θεατή
άρα και τις προθέσεις του φωτογράφου, που επιθυμεί να λάβει μέρος στο project,
σαν προειδοποίηση όχι μόνο για το πώς θα παρουσιάσει τη δουλειά του (με ποια φόρμα) αλλά και τι φωτογραφίες θα περιλαμβάνονται στις επιλογές του.
Το ΕΦΗΜΕΡΗ ΤΕΧΝΗ σαν όρος προς φωτογράφους και καλλιτέχνες γενικότερα, είναι κάτι που μπορεί να «παίζει» περισσότερο (από ότι έχουμε καταφέρει έως τώρα), κάτι που ενισχύει την απαίτηση για δημιουργική ελευθερία.
Ίσως και μόνο γιατί δεν έχει να περιμένει τίποτε παραπάνω από ότι από ότι πήρε μέρος σε αυτή τη δράση, σε αυτή την προσπάθεια επικοινωνίας μέσω του έργου του.
Για την ΠΑΝΑΓΙΑ τη ΣΕΛΙΩΤΙΣΑ
Η Παναγία είναι η Πολιούχος και Προστάτιδα του Σελίου και όλων των Σελιωτών. Όλο το Σέλι τιμά κάθε χρόνο τη μνήμη Της, τον Δεκαπενταύγουστο, με Θρησκευτικές εκδηλώσεις και με παραδοσιακό βλάχικο γλέντι.
Μέσα στο χωριό υπάρχει Ιερός Ναός αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Παρόμοια εκκλησία υπάρχει και στην περιοχή του δάσους των «Πριονιών», η οποία είναι γνωστή και ως Παναγία η Σελιώτισα. Η εκκλησία αυτή κουβαλάει την εξής ιστορία:
Ένας Σελιώτης υλοτόμος-ξυλέμπορος εργαζόταν στα «Πριόνια». Ένα βράδυ είδε στο όνειρό του την Παναγία και τον καλούσε να βρει την εικόνα Της που υπήρχε κάπου μέσα στο δάσος. Ο υλοτόμος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μα ύστερα από την επίμονη εμφάνιση της Παναγίας στα όνειρά του μίλησε στους συναδέρφους του για το γεγονός, οι οποίοι και τον περιγέλασαν. Τότε αποφάσισε και έψαξε μόνος, στο σημείο που του υποδείχθηκε από την Παναγία, όπου και βρήκε την εικόνα Της. Ο εντολοδόχος εκπλήρωσε «το χρέος του» στο ακέραιο. Κουβάλησε όλα τα υλικά με τα ζώα του προκειμένου να ανεγερθεί η υφιστάμενη μικρή εκκλησία της Παναγίας της Σελιώτισας. Για την αγαθοεργία αυτή η Μεγαλόχαρη τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα χαρίζοντάς του τρία παιδιά. Αυτός και η γυναίκα του από την ημέρα του γάμου τους και για δεκατρία χρόνια υπήρξαν άτεκνοι.
Από την ημέρα των εγκαινίων και ως σήμερα καθιερώθηκε η προσκύνηση του μεγάλου θαύματος . Κάθε χρόνο στα εννιάμερα της Παναγίας (23 Σεπτεμβρίου), προς τιμή των παρευρισκόμενων μετά την θεία λειτουργία το Δ.Σ. του Δασοκτήματος Σελίου προσφέρει ρακί, λουκούμι και διάφορα βλάχικα παραδοσιακά εδέσματα.
Χρήσιμες πληροφορίες:
- Η ευρύτερη δασική περιοχή ονομάζεται «Πριόνια».
- Ο τόπος που χτίστηκε η εκκλησία και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου ονομάζεται «Παλαιοχώρι»
- Η περιοχή κατοικούνταν και αυτό το μαρτυρούν τα ερείπια πολλών κτισμάτων που βρέθηκαν.
- Το «Παλαιοχώρι» καταστράφηκε από τους Τούρκους.
- Τότε πρέπει να καταστράφηκε και η παλιά εκκλησία.
- Σήμερα έχει κατασκευαστεί καινούργια με την μέριμνα του Δασικού Συνεταιρισμού Σελίου.
- Η εικόνα της Παναγίας της Σελιώτισας κλάπηκε.
- Άγνωστο πότε και πως και χωρίς να βρεθεί έως σήμερα, παρά τις προσπάθειες που έγιναν.
Για την ομαδική συμμετοχή των κατοίκων του Σελίου σε όλες τις χαρές του τόπου
Ο Αστέριος Ν. Τζίμας, στο Λεύκωμα του ”Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ ΤΟΥ ΣΕΛΙΟΥ, μεταξύ άλλων σημειώνει:
Οι βλάχικες φαμίλιες της Αβδέλας, του Περιβολίου, της Σμίξης και της Σαμαρίνας, που συμμετείχαν στην ιστορική ομαδική έξοδο του 1820, διδάχτηκαν ότι η ενότητα ήταν εκείνη που τους έσωσε! Το μεγάλο αυτό γεγονός τους έκανε να σφυρηλατήσουν για πολλά χρόνια την σύσφιξη των σχέσεων. Γι΄αυτό εάν τους παρακολουθήσει κανείς από κοντά, θα διαπιστώσει ότι στα περασμένα χρόνια, αισθανόταν την ανάγκη της ομαδικής εκδήλωσης. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος που συμμετείχαν στα υπαίθρια γλέντια και στους γάμους σε μεγάλες παρέες.(σελ.304)
Στις κληρονομικές συνήθειες του Σελίου ανάγεται και ο εορτασμός των 9ήμερων της Παναγίας από το 1954 που βρέθηκε η εικόνα της μέχρι και σήμερα αδιάλειπτα. Κάτοικοι του Σελίου και επισκέπτες κατακλύζουν τον αυλόγυρο της μικρής εκκλησίας της Παναγίας για να γιορτάσουν την μνήμη της.
Την ημέρα αυτή ο Αναγκαστικός Δασικός Συνεταιρισμός Σελίου καλεί σε ομαδικό γλέντι τους προσκυνητές στο Δασοφυλάκειο ή Παλατάκι στη θέση Πριόνια.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για συνάθροιση και γλέντι πριν την επιστροφή…
