«ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΠΙΝΔΟ»
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Θωμάς Φίλιος γεννήθηκε στον Ταξιάρχη Γρεβενών το 1961. Σπούδασε Μαθηματικά και Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ζει στα Γρεβενά και εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις (1992, 1993), έχει συμμετάσχει σε μία ομαδική (1994) και σε μία στο Φωτογραφικό Κέντρο Θεσ/νικης (2000). Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Φωτογράφος» και «Οδός Πανός». Έχει παρακολουθήσει και έχει οργανώσει ο ίδιος σεμινάρια φωτογραφίας.
Κατά την διετία 98-00 συντόνισε το πρόγραμμα «Αισθητική Περιπλάνηση στη Βόρεια Πίνδο» στα πλαίσια των προγραμμάτων Κινητικότητας του Υπουργείου Παιδείας. Το πρόγραμμα περιλάμβανε οργάνωσε εκθέσεων φωτογραφίας, κατασκευή CD ROM με φωτογραφίες, κείμενα και μουσική της περιοχής της Βόρειας Πίνδου.
Τον Δεκέμβριο του ’99 εκδίδει το λεύκωμα «Αισθητική Περιπλάνηση στη Βόρεια Πίνδο» με 40 ασπρόμαυρες φωτογραφίες (UNIVERSITY STUDIO PRESS, ISBN 960-12-0799-6).
Από τον Ιανουάριο του ’99 προβάλλει 51 ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο διαδίκτυο
www.grevenanet.gr/filios.htm
Θ. Ζιάκα 42, 51 100 ΓΡΕΒΕΝΑ,
Τηλ.: 0462- 80093,
e-mail: filios@Telemachos.gr
Αισθητική Περιπλάνηση στη Βόρεια Πίνδο
Αυτή η περιπλάνηση μ’ έκανε να κοιτάξω κατάματα τα ορεινά τοπία της ψυχής μου. Ως τώρα νόμιζα πως ο μέσα χώρος μου καλυπτόταν από θάλασσα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Όμως τα βουνά, σαν άλλα ηφαίστεια απόκοσμα, τινάχτηκαν μπροστά μου μεγαλόπρεπα, ξυπνώντας την κυτταρική μου μνήμη. Μα πέρα απ’ την ανάκληση προσωπικών και συλλογικών βιωμάτων, αυτή η περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο της Βόρειας Πίνδου είναι από μόνη της μια οπτική τέρψη.
Οι φωτογραφίες παγιδεύουν το άυλο πάθος της στιγμής χωρίς να το παγώνουν× χωρίς να του αφαιρούν την κίνηση. Έτσι, τα σύννεφα στροβιλίζονται σαν διάττοντες, τα δένδρα, είτε θαλερά είτε ξερά, μιλούν τη γλώσσα του ανθρώπινου σώματος, τα ερείπια των εγκαταλειμμένων σπιτιών κρύβουν ζηλότυπα μυστικά, τα ερημικά εικονοστάσια περικλείουν συμπαντικές δυνάμεις, τα μονοπάτια οδηγούν στον ουρανό, οι άνθρωποι και ο μόχθος τους φαντάζουν ασήμαντοι μπρος στην απολυτότητα της κυρίαρχης φύσης του βουνού.
Κάθεσαι ν’ ατενίσεις τον ορίζοντα και νιώθεις μόνος και μικρός. Ο ουρανός και η γη ενώνονται όπως τα τοξωτά γεφύρια ενώνουν αντικρινά χωριά και πνίγεται η σκιά τους στο ποτάμι.
Κάποτε σηκώνεσαι και ο άνεμος του βουνού σου ανοίγει το δρόμο. Νιώθεις πως ήρθε ο καιρός να γυρίσεις γιατί περιπλανήθηκες στα πιο δύσβατα μονοπάτια της μέσα και της έξω σου πατρίδας.
Αμαλία Ηλιάδη
