28/1 Δράση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με τίτλο ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΓΛΥΠΤΟΥ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ) ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ 
(Οδ. Αριστοτέλους και Βλάλη, Θεσσαλονίκη. 28/1/2012)


Είμαστε πιο θυμωμένοι από ποτέ και ετοιμάζουμε ένα φωτογραφικό δρώμενο στο Κέντρο της Θεσσαλονίκης, με αφορμή την καθημερινά εντεινόμενη ανέχεια, μέχρι τα όρια της λιμοκτονίας, των συνανθρώπων μας.

Όλοι γινόμαστε μάρτυρες ανήμπορων ανθρώπων κάθε ηλικίας που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, ακούμε στις ειδήσεις για μαθητές που λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία... Στο άλλο άκρο κάποιοι έχουν την πολυτέλεια και την αναίδεια να πετούν χρήσιμα φαγητά στα σκουπίδια...

(....και τώρα που ακούγεται ότι το κράτος θέλει να απαγορέψει την προσφορά συσσιτίων από φορείς που δεν έχουν την έγκρισή του, θα πρέπει όλοι μαζί κάτι να σκαρφιστούμε. Μπορεί το "Κρυφό Σχολειό" να ήταν μύθος, αλλά το "Κρυφό Συσσίτιο" το βλέπω νάρχεται...)


ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Ποιες είναι δύο από τις αντιφάσεις του συστήματος; Η μεγάλη πείνα που παρατηρείται στις χώρες του τρίτου κόσμου ( Αφρική, Ασία κ.λ.π.), αλλά και σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στις αστικές πόλεις του λεγόμενου δεύτερου και πρώτου (αναπτυγμένου) κόσμου, τμήματα πληθυσμού που περιθωριοποιούνται συνεχώς με όλο και περισσότερο αυξανόμενους ρυθμούς), αφενός και ο πλούτος που συσσωρεύεται, σε όλο και λιγότερα χέρια, απ’ την άλλη.

Το σύστημα για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει (να διαιωνίζει αυτή την κατάσταση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) είναι αναγκασμένο να περιθωριοποιεί όλο και περισσότερους ανθρώπους. Στην αρχή τις ευαίσθητες ομάδες και άτομα, αλλά, όπως είναι αδηφάγο και ζώντας απ’ τις αντιφάσεις του, «τρώει» και τα ίδια, τα υπόλοιπα, παιδιά του, αυτούς στους οποίους στηρίχτηκε.

Ένας στους πέντε, πλέον, πηγαίνει για ύπνο πεινασμένος, αν και παγκοσμίως παράγουμε τροφή για όλο τον πλανήτη. Κάθε έξι δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει απ’ την πείνα. 1,02 δις άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή, το 70% αυτών είναι γυναίκες. Στις χώρες του Νότου, ενώ παράγουν το 60%, τους ανήκει το 1% της γης.
42 εκατ. άτομα αδυνατούν να διασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό γι’ αυτούς και την οικογένειά τους. Κάθε χρόνο στον αναπτυσσόμενο κόσμο πεθαίνουν 12εκ. παιδιά και το 55% αυτών των θανάτων οφείλεται στην κακή διατροφή. Η χρόνια πείνα αυξάνει την ευπάθεια στις ασθένειες. Οι άνθρωποι νοιώθουν νωθροί, ληθαργικοί και αδυνατίζουν, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται το οικογενειακό τους περιβάλλον και η εργασία τους. Η έλλειψη καλής διατροφής, οδηγεί τα παιδιά σε ανεπάρκεια ανάπτυξης σωματικής και πνευματικής, καθώς και σε τύφλωση.
Η πείνα που δημιούργησαν σκόπιμα και διαιωνίζουν τα κέντρα του καπιταλισμού, είναι αποτέλεσμα της άνισης κατανομής τροφίμων και της συνειδητά επιλεγμένης διαχείρισης όλων των πόρων . Αυτοί δηλ. ελέγχουν τη γη, το νερό, τους σπόρους και όλους τους άλλους παραγωγικούς πόρους.
Όλα τα παραπάνω τα κάνουν πιο δραματικά οι κλιματικές αλλαγές και η ένταση καλλιέργειας εξ’ αιτίας των βιοκαυσίμων.

Το σύστημα οδηγεί στον ευδαιμονισμό μόνο μέσω της κατανάλωσης της τροφής καθώς και άλλων αγαθών.
Μας ρωτάνε, δήθεν, ποιος δεν θέλει να έχει μπροστά του τέσσερα πιάτα να απολαύσει, δυο αυτοκίνητα, τρία κινητά;
Είναι καιρός να το αρνηθούμε αυτό. Να σκύψουμε ο καθένας μας, αλλά και όλοι μαζί, στις πραγματικές μας ανάγκες, που σίγουρα δε μπορεί να είναι η κατανάλωση αγαθών και εαυτού. 
Είναι καιρός ν’ αλλάξουμε ρότα. Να προωθήσουμε την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα, τη χαρά της δημιουργίας, την ανιδιοτελή προσφορά. Και όπως έλεγε ο Λέων Τολστόι : “Για ν' αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει ν' αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας”. 

ΔΡΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΘΥΜΩ
ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΜΕΝΟΙ

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ 

Διανύουμε την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Αυτοί που λέγαν τόσα χρόνια ότι ο καπιταλισμός πέθανε, επιβεβαιώνονται. Όλα αυτά που έκανε τα τελευταία είκοσι χρόνια, ασελγώντας πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζόμενων δεν ήταν παρά οι τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις πριν από τον επιθανάτιο ρόγχο του. 

Πόλεμοι, επεμβάσεις, βομβαρδισμοί, ακρότητες και φανατισμοί δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας. 
Πολιτισμοί καταστρέφονται, ήθη και έθιμα καταργούνται, λαοί ισοπεδώνονται. Η αυτοδιάθεση λαών και ανθρώπων είναι έννοιες που έχουν καταπατηθεί βάναυσα. 

Η ελληνική κοινωνία είναι μέσα στο παιγνίδι του παγκόσμιου καταμερισμού. Προσπαθεί να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα. 
Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και της νεολαίας στρέφονται στο κυνήγι του κέρδους και την ιδιώτευσης. Στο ανώτερο πεδίο, πολιτική και πολιτιστική αφασία, ενώ στην κοινωνία αμοραλισμός, βία, φόβος, θυμός και ένας έρπον ρατσισμός κυριαρχούν, σ αυτήν που κάποτε ήταν γεμάτη ευαισθησίες. Το πιο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία απαξιώνεται, η μεταναστεύει στο εξωτερικό η περιθωριοποιείται.
Θυμός γιατί μας πρόδωσαν αυτοί στους οποίους πιστέψαμε. 
Θυμός γιατί τα όνειρα μας δεν πραγματοποιήθηκαν. 
Στον πολιτισμό, το κιτς, τα σκουπίδια, η φθήνια και το κέρδος είναι στην πρώτη γραμμή. 
Πως απαντά ο σύγχρονος καλλιτέχνης, ο σύγχρονος φωτογράφος, σε όλα αυτά? Πως αντιδρά? Μιλά? Αντιστέκεται?...η σιωπή είναι συνενοχή. 

Είναι προφανές ότι η αλληγορία, η αφαίρεση, το συμβολικό θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην έκφραση των φωτογράφων. προτάσεις όχι μόνον φωτογραφικές, αλλά και εγκαταστάσεις, βίντεο κ.λ.π., είναι προς συζήτηση.( μόλις άνοιξε).

Όλα αυτά έγραφε ο υπογράφων σε ένα εσωτερικό κείμενο στις 4/12/08.
Είκοσι επτά μήνες μετά τι άλλαξε; 
Αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, σε συνεργασία με ξένα οικονομικά και πολιτικά κέντρα, αποφάσισαν να μας σώσουν.
Αυτοί που ευτέλισαν την ζωή μας, είναι δυνατόν να γίνουν οι σωτήρες μας;
Αυτοί που ευτέλισαν τους ποιητές, μοιράζουν βραβεία χωρίς αντίκρισμα.
Αυτοί που ευτέλισαν τους νέους, ιδρύουν Υπουργείο Νεολαίας.
Αυτοί που ευτέλισαν την τέχνη, βαφτίζονται κριτικοί τέχνης.
Αυτοί που ευτέλισαν την παιδεία, μας «κάνουν» μάθημα.
Αυτοί που ευτέλισαν την υγεία, να γίνουν οι σωτήρες μας.
Αυτοί που πούλησαν την πατρίδα μας, τρείς φορές, να γίνουν πατριώτες.
Αυτοί που μας έκαναν συνενόχους, τώρα ζητούν ευσυνειδησία.
Αυτοί που μιλούν για αξιοκρατία, την τορπιλίζουν συνεχώς.
Αυτοί που ποτέ δεν πληρώνουν, πάντα ζητούν να πληρώνουμε εμείς.
Αυτοί που για τα πάντα έχουν άσυλο, τώρα, ζητούν να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο….

ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ
Σταύρος Δαγτζίδης 

 


ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΝΟΣ ΓΛΥΠΤΟΥ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΙ) ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗ 
(Οδ. Αριστοτέλους και Βλάλη, Θεσσαλονίκη. 28/1/2012)

Για τα Happening
Happening, γεγονός, συμβάν, εφήμερη εκδήλωση, συνδυασμός ανεξέλεγκτων αν και ελαφρώς προσχεδιασμένων γεγονότων, όπου ο δημιουργός ή οι δημιουργοί του εφορμούν ανοίκεια στο κοινό τους, ελπίζοντας και για το αντίστροφο, την επίθεση του κοινού σε αυτούς. Στο happening βιώνεις τα όσα συμβαίνουν σαν εμπειρία, εδώ και τώρα. Και σαν διοργανωτής, και σαν συμμετέχων, και σαν θεατής. 
Το happening δεν είναι θέατρο, όπου όλα διαδραματίζονται σε μία σκηνή, όπου ο ένας λόγος ή η κάθε πράξη ακολουθείται προγραμματισμένα από μία άλλη. Στο happening δεν υπάρχει σκηνή γιατί ο δρών είναι μέσα στο κοινό του, γιατί το κοινό εισέρχεται στο πεδίο δράσης, σα να είναι αυτό το όριο μιας ανοικτής και για τούτο ανύπαρκτης σκηνής που παρόλα αυτά αναδιαμορφώνεται συνεχώς, όπως ακριβώς η ζωή. 
Στο happening υπάρχει πλάνο αλλά όλα κρέμονται από το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα της στιγμής, τον θεατή που θα ενεργοποιηθεί ή όχι και θα οδηγήσει εκτός ελέγχου το προσχεδιασμένο αποτέλεσμα. Αυτή η εκατέρωθεν συμμετοχή, σημαίνει συμμετοχή στη ροή, συνδιαμόρφωση του αποτελέσματος και είναι μάχη, πόλεμος. Η παρουσία, άρα και η συμμετοχή στην εξέλιξη ενός τέτοιου συμβάντος δεν είναι μία απλή παρακολούθηση κατασκευής έργου παρουσίας κοινού, ούτε η παρακολούθηση ενός χορευτικού ή μίας κινηματογραφικής ταινίας, με το κοινό δεμένο στα καθίσματα της σκοτεινής αίθουσας, από την απογείωση μέχρι τους τίτλους τέλους. 
Η διοργάνωση τέτοιων δράσεων ξεκινάνε από την επιθυμία και περιέχουνε την κρυφή ελπίδα, πως κάποτε, αυτές οι άχρηστες καλλιτεχνικές πράξεις, (άχρηστες με την έννοια ότι δεν παράγουν ένα συγκεκριμένο έργο που θα μείνει, θα μπορεί να εκτίθεται ή να πουλιέται), θα μας βοηθήσουν να ξεμπερδεύουμε με τον θεατή καταναλωτή.
Το happening είναι ένας μοναδικός μη επαναλήψιμος χρόνος, ένας παράλληλος του πραγματικού χρόνος δίχως χρόνο, ένας εκτός τόπου τόπος.
Το happening απομακρύνει τους προβολείς από τη σκηνή (αφού δεν της αναγνωρίζει θεσμικό ρόλο) και φωτίζει όλον τον εκτός σκηνής χώρο, γιατί θέλει να ροκανίσει το βάθρο του καλλιτέχνη υπερήρωα, θέλει να ροκανίσει το βάθρο αυτών που τα ξέρουνε όλα. Ο διοργανωτής ενός happening γνωρίζει τις δυσκολίες από την ελεύθερη διάδραση και προετοιμάζεται σκληρά, και πνευματικά, και υλικά. Αυτός που επιλέγει τη συμμετοχή του σε μία τέτοια, συμβολικά στιγμιαία και δίχως απτό αποτέλεσμα, το πράττει με όλο του το είναι, γιατί πιστεύει σε αυτή τη δημόσια συνεύρεση με ομοίους. Δίχως πίστη στον αγώνα του θα αποτύχει. Το happening θέλει να επικεντρώσει την προσοχή όλων στην ανάγκη συνεργασίας, στην ανάγκη των δημιουργών για πραγματική διάδραση / συνεργασία με συναδέλφους και το κοινό τους. Το happening ζητά να ενεργοποιήσει το κοινό του, που οπωσδήποτε πρέπει να πάψει να κοιτά από την κλειδαρότρυπα και να περάσει ένθεο στον κόσμο της δημιουργίας, μέσω της αρχικής συμμετοχής στην συνδημιουργία. Όταν έλθει εκείνη η ημέρα, που το κοινό θα δραστηριοποιείται από μόνο του και θα γεμίσει τις πλατείες ζητώντας συναποφάσεις και για πολλά άλλα πράγματα που το αφορούν, τότε, ίσως, οι δράσεις αυτού του είδους να χάσουν την πρωταρχική σημασία τους ή να χρειαστεί να περάσουν σε άλλες νέες μορφές και με άλλες απαιτήσεις. Ας ελπίσουμε αυτός ο νέος χαπενίστας να μην είναι ένας ανώφελος διακοσμητής της μεγάλης εξόδου. Ίσως τότε, ο ρόλος αυτής της μορφής δράσης να είναι ακόμη πιο προκλητικός, ακόμη πιο προβοκατόρικος, ακόμη πιο ρηξικέλευθος και επαναστατικός. Ίσως το ζητούμενο τότε, γιατί άραγε όχι και σήμερα, να είναι ή όσον το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαμόρφωση αυτής της νέας απαιτητικής κουλτούρας των δρόμων, της άμεσης δημοκρατίας.
Περιέχει πάντα πολύ περισσότερες συνισταμένες από όσες θα μπορούσαν να προβλέψουν τα όσα σχεδιάστηκαν ή γράφτηκαν πριν για αυτήν, πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να αφηγηθούν τα όποια κατάλοιπα αυτών των δράσεων
Βασίλης Καρκατσέλης (2008)


Βασίλη 
θέλω να κάνω κανα 2 συντροφικές (sic) παρατηρήσεις:
-Παρατηρώ πως όποτε κοινοποιείς μια δράση των θυμωμένων έχεις την συνήθεια να χρησιμοποιείς την λέξη happening. Η λέξη happening έχει συνδεθεί με άλλα πράγματα και δεν νομίζω πως είναι αντάξια της δράσης (όποια και αν είναι αυτή) των θυμωμένων. Πες το δράση, πες το art attack (ορίστε κ μια ιδέα),πες το ακτιβισμό αλλά όχι και happening. Νομίζω πως αυτή η λέξη υποβιβάζει τις δράσεις των θυμωμένων. Φιλικά
Στέλιος Καραθεοδώρου

Θα μπορούσαμε να ονοματίζουμε το happening δράση; Γιατί όχι; Μοιάζει και πιο κοντά στην Ελληνική γλώσσα. 
Ανοίγω το λεξικό του Εξάντα και διαβάζω ορισμούς και στοιχεία, για να αποφασίσουμε.
Happening (χωρίς απόδοση στα Ελληνικά)
Γίνονται με βάση ένα ελάχιστο πρόγραμμα και είναι ανοικτά στον αυτοσχεδιασμό και στη συμμετοχή του κοινού. Ο J. Cage επιδιώκει να κάνει μία τέχνη που δεν θα είναι διαφορετική από τη ζωή, αλλά θα είναι μία δράση μέσα στη ζωή, και όπως η ζωή, θα υπόκειται στο τυχαίο και τους συνδυασμούς του, στον αυτοσχεδιασμό και στη μη προμελετημένη δράση. Ο A. Kaprow διαλέγει αυτό το όνομα για αυτό που συμβαίνει σε έναν χώρο, χωρίς προμελέτη. Η μη τέχνη είναι κάτι περισσότερο από την τέχνη. Το happening είναι μία πρακτική και μία ηθική, είναι η πανίσχυρη επιβεβαίωση της ελευθερίας του καλλιτέχνη, η βίαιη άρνηση κάθε ανάκτησης της τέχνης από την αγορά και τις παραδοσιακές αξίες, είναι η ανακατάληψη της λυτρωτικής ειρωνικής διάστασης του Duchamp και του Dada. Η τέχνη εμφανίζεται άμεση, εφήμερη και ανιδιοτελής.
Action / δράση
Στις εκδηλώσεις αυτές το βάρος έχει δοθεί όχι στην εικόνα που περιλαμβάνεται στο όλον έργο, αλλά στην ίδια την χειρονομία του καλλιτέχνη και τη φυσική του συμμετοχή. Ενέργεια με οιονεί τελετουργικό χαρακτήρα, που τελείται δημόσια και που συχνά φιλοδοξεί να είναι ένα μέσο για να συγκλονίσει, να καταγγείλει τον εξευτελισμό της ανθρώπινης κατάστασης (και στις σεξουαλικές της όψεις) ή να προβεί σε μία διαμαρτυρία πολιτικού χαρακτήρα. Η τέχνη αυτού του τύπου έχει συλλογικό χαρακτήρα και εντάσσει το θεατή στην εμπειρία του καλλιτέχνη ή των καλλιτεχνών.
Event / Συμβάν
Σε αντίθεση με τα happenings είναι δράσεις πολύ σύντομες, σωματικές κινήσεις ανώδυνες ή ανεπαίσθητες, που προέρχονται από την πιο απλή καθημερινότητα.

Ξαναδιαβάζω το κείμενό μου και σκέφτομαι αυτά που κάνουμε. Είμαστε και με τα δύο πόδια και στους δύο ορισμούς. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Μοιάζει οι ορισμοί να πρέπει να ενωθούν για να μπορέσουν να μιλήσουν για το τι έχουμε στο μυαλό μας και το τι κάνουμε. Δεν θα αλλάξουμε όμως τους ορισμούς, ούτε υπάρχει λόγος να εφεύρουμε έναν νέο. Ναι, μπορούμε να χρησιμοποιούμε και τους δύο όρους. Εγώ εκ παιδείας χρησιμοποιώ τον πρώτον για δράσεις που περιγράφονται και από τον δεύτερο, που είναι και χρονικά προγενέστερος. Θα το βάλουμε θέμα σε μία από τις επόμενες συναντήσεις μας, να είσαι και εσύ, να το συζητήσουμε και να παγιώσουμε τον τίτλο της πρότασής σου. Ίσως να προσκαλέσουμε και άλλους δημιουργούς αυτού του χώρου, να τοποθετηθούν. Μήπως και θεωρητικούς (έχουμε);
Πάντως για το art attack δεν συμφωνώ γιατί μόνο σκληρή επίθεση δεν κάνουμε. Τον βρίσκω όρο πολιτικό και εμείς είμαστε πολύ λίγοι (όχι σε αριθμό) για τέτοιο όρο. Όχι ότι δεν προσπαθούμε για κάτι, αλλά μόνο αρκετό δεν είναι για να ισχυριστούμε πως παρεμβαίνουμε δυναμικά. Δεν πρέπει να συγκρίνουμε το έργο μας με το έργο άλλων ευνουχισμένων καλλιτεχνών, αλλά με τις ανάγκες των καιρών. Και για τις ανάγκες αυτών των καιρών, αυτά που κάνουμε, είναι ένα σχεδόν τίποτε.

Βασίλης Καρκατσέλης (Ιανουάριος 2012)


Για κείμενα και οπτικό υλικό δες στο site του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και τα παρακάτω βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=e-x91b37II0&feature=youtu.be

http://www.youtube.com/watch?v=Axs0ps18S1w&feature=youtu.be


Βασίλη, 
εξαιρετικά διεισδυτικό το κειμενάκι σου που κυριολεκτικά το απόλαυσα κυρίως στις άκρες του δηλαδή εκεί που η ουσία αγγίζει τις παρυφές ανάγκης λόγων με την έννοια της διέγερσης.

Να πω μόνο πως τελικά αυτές οι παρεμβάσεις έχουν ενδιαφέρον μόνο στην διαχείριση τους ως συμβάν ανεξάρτητο από το ίδιο το συμβάν δηλαδή ως αφορμή παραγωγής και επεξεργασίας ιδέας ή μάλλον αλίευση ιδέας από το πουθενά. Συνήθως είναι δράσεις «τίποτα» για το τίποτα δηλαδή μια στιγμή καθημερινής εγκαταβιωσης απροσδιόριστης γιατί δεν στοχοποιήθηκε δηλαδή δεν μυρίζει.

Δεν προτείνουν ουσιαστικά γιατί δεν υπάρχει κοινό όσμωσης στην ουσία αλλά κοινό θορύβου

Θα επανέλθω όμως και θα σου πρότεινα αυτές σου τις σκέψεις να τις γράφεις και στο μπλοκ του ΣΚΕΤΒΕ μπας και ενεργοποιηθεί κάτι με θετικότητες

Φιλικά

Στέλιος Σκούλος

1. Θα το στείλω στο περιοδικό, για το επόμενο τεύχος, αφού σε αυτό έδωσα κάτι για την έξοδο της τέχνης στο δρόμο και τις βιτρίνες.
2. Συμφωνώ απολύτως ως προς την αξία τέτοιων δράσεων και την απειροελάχιστη, έως μηδενική, παρέμβασή τους στην κοινωνία. Είναι όμως μία άσκηση ηθική και πνευματική για όσους την σκέφτονται, την πληρώνουν και την προετοιμάζουν. Μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και με τις πιο μεγαλόστομες εκθέσεις μας;
3. Θα ήθελα να επανέλθεις, να γράψεις τις απόψεις σου και να συνεχιστεί αυτός ο διάλογος. Και να ξανακυκλοφορήσουμε τα κείμενα. Αισθάνομαι ότι ο χώρος το έχει ανάγκη και η εποχή ίσως βοηθάει.

Βασίλης