Τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου, στις 8.00' μμ,
... όπως πάντα στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, στην Πλατεία Άθωνος της Θεσσαλονίκης,
στα πλαίσια της μηνιαίας συνάντησης των μελών και των φίλων
του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
προβλήθηκε η ταινία: ΚΛΙΣΕ 32, σε σενάριο και εικαστική έρευνα της Αθηνάς Μπουρίκα.
Ήταν μία ξεχωριστή βραδιά γεμάτη πάθος και θετική ενέργεια για συζήτηση γύρω από βασικά ζητήματα της σύγχρονης τέχνης, όπως η αφήγηση, το περιεχόμενο και ο φορμαλισμός.
Στο τέλος η δημιουργός παρουσίασε αποσπάσματα από ταινίες που αποτέλεσαν στοιχεία της έρευνάς της για την ταινία, πηγή ιδεών ή αντί - τοποθετήσεων γύρω από το θέμα. Παρουσίασε έργα ζωγράφων που την ενέπνευσαν για την επεξεργασία των επιμέρους πλάνων της, για το πώς θα δούλευε με τους φωτισμούς και όλες τις επιμέρους θεματογραφίες που χρησιμοποίησε από την ιστορία της τέχνης, είτε σαν αναφορές, είτε σαν εργαλεία σύνδεσης και κατανόησης του παρελθόντος.
Ιδιαίτερα αυτές οι τελευταίες αναφορές και παρουσιάσεις, περί του πως κατεύθυνε την έρευνά της, πως επεξεργάστηκε τα υλικά που συνέλεξε από αυτήν και πως δούλεψε με αυτά, για να ολοκληρώσει το τελείως δικό της έργο, μετέτρεψαν τη βραδιά σε ένα μοναδικό σχολείο για τους φωτογράφους, (ένα super master class όπως συνηθίζεται να λέμε στις μέρες μας) ένα σχολείο για την έρευνα και τον τρομακτικό όγκο δουλειάς που απαιτείται πολλές φορές, ακόμη και αν αυτός ο όγκος εργασίας δεν είναι άμεσα ορατός στον μη μυημένο θεατή.
Η ταινία παρουσιάζει, με εξαίρετα φωτογραφικά πλάνα, ένα χωροχρονικό ταξίδι μέσα από τα θραύσματα μνήμης ενός ανθρώπου, που περιηγείται στις τέσσερεις εποχές μιας παλαιάς ερωτικής ιστορίας του.
Η ταινία προέκυψε ως ένας πειραματισμός πάνω στη χρήση του φωτός και του χώρου από τη μνήμη, τη χρήση του φωτός και του χώρου για τις ανάγκες μίας φιλμικής αφήγησης. Με το φως αναδεικνύονται τα αντικείμενα από το σκοτάδι όπου ήτανε βυθισμένα και είναι αυτά τα αντικείμενα που ορίζουν χώρους, τον χώρο της μνήμης. Το χρώμα και το κοντράστ δημιουργούν διαφορετικές ατμόσφαιρες.
Η ταινία με τα καθαρά φωτογραφικά της κάδρα και το ιδιόμορφο πέρασμα από τον ένα τόπο στον άλλον και την μία ατμόσφαιρα στην επόμενη, αποτελεί επιπροσθέτως, μία μελέτη στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να καταγραφεί ο χρόνος στο κινηματογραφικό μέσο και στη χρήση του εκτός πεδίου χώρου.
Συντελεστές της ταινίας ΚΛΙΣΕ 32
Έπαιξαν: Gus, Ντίνα Κ.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γκούλιος
Σενάριο - Εικαστική έρευνα: Αθηνά Μπουρίκα
Παραγωγή: Άννα Μονογιού
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αθηνά Μπουρίκα, Μιχάλης Γκατζόγιας
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αθηνά Μπουρίκα
Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Χρύσα Σερδάρη, Αθηνά Μπουρίκα
Ηχητικός Σχεδιασμός/ Foley artist: Ναταλί Χατζηπέτρου
Μοντάζ: Χάρης Τσαμπάς
Special Effects: Γιάννης Αλεξίου, Γιάννης Πειραλής
Μακιγιάζ: Μάρω Κοκκώνη
Βοηθός Σκηνοθέτης - Σκριπτ: Γιάννης Παπαδόπουλος
Α Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρης Τσαμπάς
Α Βοηθοί Φωτογραφίας: Αργύρης Κλαδός, Γιάννης Σίμος, Γιώργος Κουτσαλιάρης
Βοηθοί Φωτογραφικού Τμήματος: Βασίλης Χριστοδούλου, Γιώτα Κατσικαρίδου
Βοηθοί Παραγωγής: Κατερίνα Ζούρα, Χάρης Τσαμπάς
Βοηθοί Σκηνογραφίας:Αργύρης Κλαδός, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννης Σίμος, Γιώργος Κουτσαλιάρης, Λία Τσιενγκελή, Νίκος Γκούλιος, Χάρης Τσαμπάς
Χειριστής Steady cam: Χάρης Πάλλας
Φωτογράφος Πλατό: Χριστίνα Κασσάρ
Διάρκεια μαζί με τους τίτλους 15 λεπτά.
Έτος παραγωγής 2011.
Αυτό που με προβλημάτιζε είναι πώς ο χώρος και το φώς λειτουργούν σαν
τα βασικά εργαλεία με τα οποία συναισθανόμαστε και αποτυπώνουμε
συμβάντα και καταστάσεις, στη μνήμη μας. Πόσο καθοριστικό ρόλο παίζουν αυτά τα στοιχεία, όταν προσπαθούμε, σε χρόνο κατοπινό, να ανακαλέσουμε ένα γεγονός και να το αναπαραστήσουμε;
Στον κινηματογράφο (όπως και στη σκηνοθετημένη φωτογραφία) προσπαθούμε συνεχώς να αναπαραστήσουμε μία συνθήκη ή να αποτυπώσουμε πειστικά μία φανταστική
ιστορία. Στο χτίσιμο ενός κόσμου χρησιμοποιούμε πάλι τα ίδια εργαλεία, τον χώρο και το φώς. Επιπλέον και για την υποστήριξή τους η τον τονισμό αυτών, συνδυάζουμε στοιχεία ιστορικά που έχουν να κάνουν με τη συλλογική μνήμη και στοιχεία από προσωπικές μνήμες, βιώματα και εντυπώσεις, συνθέτοντας κάθε φορά στο τελικό μας έργο, ένα κολλάζ πληροφοριών.
Τελικά, το κατά πόσο η εικόνα που κατασκευάζουμε αντιστοιχεί στην πραγματικότητα
του παρελθόντος είναι ένα άλλο ερώτημα.
Θα μπορούσε μια καθαρά υποκειμενική απεικόνιση καταστάσεων, μια απεικόνιση που θα βασίζεται αποκλειστικά στις αισθήσεις και στις εντυπώσεις , να μας δώσει μια, ίσως, πιο κοντινή προσέγγιση στη βιωμένη πραγματικότητα απ' ότι μπορεί να μας δώσει ο κλασικός τρόπος με τον οποίο διδαχθήκαμε να χειριζόμαστε το στήσιμο ενός κόσμου στο φακό?
Η έννοια της εντύπωσης.
Πώς μπορεί να αιχμαλωτιστεί η μεταφυσική του χώρου στο φακό?
Η φωτογραφία και ο κινηματογράφος και η σύνδεσή τους με τη νοσταλγία και
τη μνήμη.
